واخواهی
واخواهی
واخواهی
حاصل مصدر واخواندن است که در لغت به معنای عمل اعتراض می باشد.(1) که
واخواست نیز از آن مشتق شده است.اما اصطلاح واخواهی (opposition) در قانون
آئین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی،تنها به شکایتی گفته می
شود که محکوم علیه غائب نسبت به حکم غیابی مطرح می کنند.بنابراین اصطلاح
اعتراض در حقوق، مفهومی اعم و فراتر از واخواهی دارد. بررسی سابقه تاریخی
واخواهی در ایران: قبل از ورود به بخش اصلی لازم است مسیر تکامل واخواهی
در حقوق ایران را بررسی کنیم. از زمان حکومت قانون اصول محاکمات حقوقی مصوب
1329 قمری (1290 شمسی) تا سال 1331 شمسی علاوه بر حکم غیابی ،قرار غیابی
نیز پیش بینی شده و آرای غیابی ،درهرحال قابل اعتراض دردادگاه صادره کننده
آن بود.در اصلاحات سال 1331 (لایحه قانونی اصلاح قانون آئین دادرسی
مدنی)وصف غیابی به احکام اختصاص یافت و قابلیت اعتراض تمام احکام غیابی در
دادگاه صادره کننده آن تا سال 1349 ادامه داشت.
+ نوشته شده در جمعه پنجم خرداد ۱۳۹۱ ساعت 21:26 توسط ياسين حسني معظم
|